مسجد جامع داراب مسجد جامع داراب قدیمی‌ترین بنای شهر فعلی داراب است که دارای چهار برج تنومند و یازده ضلعی متساوی‌الاضلاع است. روی برج‌ها با آجر خانه‌بندی و روی آن‌ها با خط کوفی آیات قران نگاشته شده است. بر روی این خانه‌بندی‌های مربع شکل نخستین آیات سوره آیه‌الکرسی و نیز عبارات لااله الاالله، محمد رسول الله به خط کوفی نگاشته شده است. همچنین به کرات نام علی (ع) بر روی این مناره‌ها نگاشته شده است. فضای بزرگ حیاط مسجد پوشیده از درختان تنومند خرما، پرتقال و نارنج است. در گوشه دیگر حیاط نیز دو سنگ آسیاب وجود دارد که در دهه‌های گذشته برای کوبیدن ساروج از آن استفاده می‌شده است. بنای اصلی مسجد به‌صورت مکعب مستطیل قرار گرفته که در زوایای چهارگانه آن چهار مناره دیده می‌شود. بزرگ‌ترین بخش بنا، شبستان مرکزی آن است که درسمت شمال و جنوب آن دو ایوان سراسری پهن و در سمت غرب آن دو ایوان کم‌پهنا با سقف کوتاه قرار گرفته است که این ایوان‌ها به وسیله چندین دهلیز کوچک و بزرگ به فضای بیرونی مسجد وصل می‌شوند. در مناره‌های مسجد چندین سنگ نبشته بوده که هم‌اکنون تنها یکی که مربوط به معافیت مالیاتی تجار داراب در دوره قاجاریه بوده، باقی‌مانده است که در تابستان سال ۱۳۷۹ به موزه سنگ‌های تاریخی هفت‌تنان شیراز انتقال داده شد. برخی از نویسندگان قدمت آن را پیش از دوران صفویه و حدود دوران ایلخانان مغول می‌دانند و برخی مقارن با شکل‌گیری شهرستان داراب و جمعی نیز آن را نزدیک به سلطنت شاه طهماسب دانسته‌اند و معماری آن را متاثر از بناهای قبل از صفویه از جمله عمارت آجری عصر سلجوقی می‌دانند. احتمالا مسجد جامع داراب مربوط به دوره سلجوقیان باشد. این بنای تاریخی در مرکز شهر داراب در محله بازار واقع شده و در زمان شاه طهماسب یکم صفوی مرمت شده است و از این‌رو قدمت بنا به دوره صفوی تعلق ندارد. نزدیک به روبه‌روی درب ورودی بزرگ مسجد جامع داراب لوحه سنگی در ارتفاع دو یا دو متر و نیمی از کف زمین بر جبهه خارجی دیوار شمالی شبستان نصب بوده که تاریخ بنای مسجد و وقفنامه مربوط به آن را در برداشته است و چون لوحه در محل خود نیست، تاریخ قطعی ساختمان مسجد را نمی‌توان معین نمود. این اثر در تاریخ ۱۹ دی ۱۳۵۶ با شماره ثبت ۱۵۹۷ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
مکان های مشابه
نمایش بیشتر
مکان های نزدیک
نمایش بیشتر
