توچال قلّه‌ای در شمال تهران و به ارتفاع ۳۹۶۲ متر می‌باشد که بخشی از دامنه رشته‌کوه‌های البرز است.
مجموعه تفریحی توچال در نزدیکی شمال تهران قرار دارد و تفریح‌های متنوعی همچون تله کابین، پیست اسکی، تله‌سیژ، سورتمه، بانجی جامپینگ و... را در خود جای داده است. علاوه بر کوهنوری، اسکی و تله کابین که از تفریح‌های معروف توچال هستند، فعالیت‌های مختلف دیگری از سورتمه سواری تا تیراندازی با کمان و واقعیت مجازی نیز در این مجموعه وجود دارد که می‌توان اوقاتی سراسر هیجان و لذت را تجربه کرد.
موقعیت جغرافیایی
دامنهٔ جنوبی توچال مجاور با شهر تهران و قلهٔ آن مشرف به این شهر است. این قله در جنوب منطقه کوهستانی البرز مرکزی و بر روی خط الراس شرقی-غربی واقع‌شده‌است که از سمت شرق به قله‌های لزون غربی،لزون شرقی(پیازچال) ، بند لارکرور، سیاهبند، شهربانو کُشَک، چنبره‌بند و دارآباد و از سمت غرب به قله‌های هومند توچال، هومند شاهنشین، شاهنشین، سی و سه چم، بازارک، نودشتک، لوارک، سه‌سنگ، منار و روستای مورود واقع در ۳۵ کیلومتری جادهٔ چالوس در مطقهٔ پل‌خواب منتهی می‌شود.
جاذبه ها
تله‌کابین توچال دارای سه خط اصلی و سه خط تله‌سی‌یژ و یک خط تله‌اسکی می‌باشد. روی هم رفته درازای سه خط اصلی این تله‌کابین، نزدیک به ۷۵۰۰ متر است که در میان تله‌کابین‌های نصب شده در دنیا یکی از طولانی‌ترین خطوط تله‌کابین پیوسته به‌شمار می‌رود. ایستگاه اول این تله کابین در ارتفاع ۲۰۰۰ متری از سطح دریا، ایستگاه دوم در ارتفاع ۲۳۰۰ متری از سطح دریا، ایستگاه پنجم در ارتفاع ۳۰۰۰ متری و ایستگاه هفتم در ارتفاع ۳۷۰۰ متری از سطح دریا است. کار ساخت تله‌کابین توچال، در سال ۱۳۵۳ به دست بهمن باتمانقلیچ و با همکاری شرکت فرانسوی «پوما» و شرکت اتریشی «دوپل مایر» آغاز شد و در سال ۱۳۵۷ پایان یافت. از سال ۲۰۰۳ مهمان‌پذیری به نام «هتل توچال» در ایستگاه هفتم تله‌کابین توچال تکمیل و راه‌اندازی شده‌است. نمای این هتل از چوب بوده و به دامنهٔ شمالی توچال و دامنهٔ جنوبی البرز مرکزی و قلل کلون بسته و خلنو اشراف دارد. قدیمی‌ترین جان‌پناه کوهنوردی ایران (اسپید کمر) در جنوب قلّهٔ توچال و شرق ایستگاه ۵ قرار دارد.
مسیرهای صعود
مسیرهای صعود قلّهٔ توچال به دلیل نزدیک بودن به تهران، همواره شاهد شمار زیادی صعودکننده است. صعود به توچال از مسیرهای مختلفی امکان‌پذیر است و مهم ترین این مسیرها عبارتند از: دربند، شیر پلا، سیاه‌سنگ، قلّهٔ توچال (رایج ترین مسیر)؛ بوستان جمشیدیه، پناهگاه کلک چال، درّهٔ پیازچال، قلهٔ پیازچال، قلهٔ توچال؛ ولنجک، توقف‌گاه چشمه، ایستگاه دوم تله‌کابین، ایستگاه پنجم تله‌کابین، ایستگاه هفتم تله‌کابین، قلهٔ توچال. (این مسیر بیشتر به شکل جاده‌ای خاکی و پُرفرازونشیب است و در حدود ۱۷ کیلومتر طول دارد)؛ درکه، پناهگاه پلنگ‌چال، ایستگاه پنجم تله‌کابین، ایستگاه هفتم تله‌کابین، قلهٔ توچال؛ دارآباد، قلهٔ دارآباد، قلهٔ پیازچال، قلهٔ توچال؛ دربند، دوراهی اوسون، درّهٔ اوسون، جان‌پناه اسپیدکمر، ایستگاه هفتم تله‌کابین، قلّهٔ توچال (که این مسیر، قدیمی‌ترین مسیر است). با اینکه از دامنهٔ شمالی و از شکراب و شهرستانک هم امکان صعود به توچال وجود دارد، ولی این مسیر کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد.
