قبرستان «ابن بابویه» آرامگاهی ۲۰۰ ساله در دشت وسیع ری است که نزدیک به ۱۰ هکتار وسعت دارد. این قبرستان از لحاظ وسعت، دومین قبرستان بزرگ تهران محسوب می‌شود. بسیاری از چهره‌های نامدار ایران از جمله جهان پهلوان تختی در این محل دفن شده‌اند. این قبرستان اولین منطقه شهر ری است که برای دفن اموات اختصاص یافته. آرامگاه‌های قدیمی و خانوادگی آن، شکل ظاهر برخی سنگ قبرها در نوع خود کم نظیر است. این قبرستان از جمله آثار دیدنی و تاریخی منطقه شهر ری محسوب می‌شود. برخی مورخّان قدمت این قبرستان را به دوره ساسانی نسبت داده‌اند. نام این قبرستان برگرفته از نام محمد بن بابُویه، معروف به شیخ صدوق، یکی از فقها و دانشمندان شیعه است که در این محل دفن شده است. پیش از زمان ناصرالدین شاه، قبرستان ابن بابویه کشتزار و باغ بسیار وسیعی بوده، اما در پی کشف جسد سالم فردی در سردابی زیر آن باغ و به دست آمدن سنگی درون سرداب که آشکارا نشان می‌داد پیکر از آن شیخ صدوق است که بیش از ۸۰۰ سال پیش در گذشته است، بقعه شیخ صدوق رابر آن مزار احداث می‌کنند. محمد باقر خوانساری در کتاب روضات الجنات در این باره نوشته است: در حدود ۱۲۳۸ قمری و در عهد فتحعلی شاه قاجار مرقد شریف صدوق که در اراضی ری قرار دارد از کثرت باران خراب شد و رخنه‌ای در آن پدید آمد. به جهت تعمیر و اصلاح آن اطرافش را می‌کندند؛ پس به سردابی که مدفنش بود برخوردند، هنگامی که وارد سرداب شدند، با جسدی عریان مواجه شدند. این خبر به سرعت در تهران منتشر شد و به گوش سلطان وقت رسید، وی با جمعی از بزرگان و امنای دولت به جهت مشاهده حضوری به محل آمدند. جمعی از علما و اعیان دولت داخل سرداب شدند و صدق قضیه را به رأی‌العین مشاهده کردند. پس از آن وی دستور تعمیر و تجدید بنا و تزئینات آن بقعه را صادر کرد.
مکان های مشابه
نمایش بیشتر
مکان های نزدیک
نمایش بیشتر
